Budowa Ewangelii i wskazania dla ucznia

Ewangelia Jana ta składa się z dwóch części. Pierwszą z nich można nazwać: „Obecność i działalność Jezusa w świecie” i składa się na nią 12 rozdziałów. Drugą część, od rozdziału trzynastego do końca można nazwać „Powrót Jezusa do Ojca”. Czytamy tam bowiem, jak Jezus, przez swoją mowę arcykapłańską, przez ustanowienie Eucharystii i przez przejście przez tajemnicę krzyża, stopniowo wraca do Boga.

A więc już w samej budowie ewangelii Jana widać dwa wymiary Bożej obecności: mianowicie Jezus staje się jednym z nas i dlatego, jak mówili Ojcowie Kościoła, człowiek staje się dzieckiem Bożym — przez chrzest i przez Eucharystię.

Mamy w ewangelii Jana jeszcze jedną ciekawą rzecz. Mianowicie zawiera ona opis siedmiu cudów. Są nimi: cud w Kanie Galilejskiej, opis uzdrowienia syna setnika w Kafarnaum, uzdrowienie paralityka w Jerozolimie, cud rozmnożenia chleba, chodzenie po wodach Jeziora Genezaret, uzdrowienie niewidomego w Jerycho oraz wskrzeszenie Łazarza. Te siedem cudów, które opisuje Jan ma także wymiar i wymowęsakramentalną. Tym samy ewangelista daje nam poznać, że Jezus jest żywy we wspólnocie tych, którzy wierzą, przez sakramenty święte, i te cuda nawiązują do rozmaitych wymiarów chrześcijańskiego życia.

 

 

Wskazania uczniowskie Mt 10, 37-42

Przyjrzyjmy się zadaniom, jakim ma podołać uczeń Jezusa:

Kochać Jezusa… – użyty tutaj grecki czasownik odnosi się do miłości opartej na uczuciach (wobec przyjaciół lub członków rodziny). W relacji do Jezusa czasownik ten wyraża jednak raczej wierność i oddanie, na co wskazuje kontekst uczniowski tego tekstu.

Ponad bliskich – mówiąc o ojcu i matce oraz synu lub córce, Jezus zwraca się do wszystkich grup wiekowych. Każdy jest zobowiązany do wierności Jezusowi, bez względu na wiek.

Wziąć swój krzyż – wzięcie krzyża nawiązuje do rzymskich praktyk, w których skazaniec był zmuszany do niesienia krzyża na miejsce, gdzie następnie był krzyżowany. Zazwyczaj niósł na ramionach poprzeczną belkę krzyża. Nierzadko wieszano na szyi skazańców tabliczkę z napisanym przewinieniem – ta kara miała działać odstraszająco. Kara śmierci przez ukrzyżowanie była jedną z najstraszniejszych i najokrutniejszych kar w starożytności – zastrzeżono ją tylko do niewolników i buntowników. Niesienie swojego krzyża to gotowość na wszystko.

Iść za Mną – użyty tutaj grecki czasownik oznacza dosłownie: iść za kimś jako uczeń i iść za kimś, kto wychodzi przed szereg z autorytetem. Jest to nawiązanie do zwyczaju, w którym przyszły uczeń szukał swego nauczyciela, a następnie podążał za nim. Nie można być uczniem Jezusa, jeśli nie jest się gotowym oddać za Niego swego życia, tak jak On je oddał za nas samych w śmierci krzyżowej.

Swój krzyż – tych słów nie należy utożsamiać z osobistymi problemami czy cierpieniem, jakie nas w życiu spotyka. Kontekst tego tekstu wskazuje, że chodzi tu o symbol wyrzeczenia się samego siebie i realną gotowość do śmierci ze względu na Jezusa.

Przyjąć Jezusa – użyty tutaj czasownik grecki oznacza nie tylko przyjmować kogoś do siebie do domu, ale także: przyjąć kogoś wraz z tym, z czym do nas przyszedł, czyli takiego, jaki jest. Ponadto należy jeszcze dodać, że jeśli ten, kogo przyjmujemy, został przez kogoś do nas wysłany, wówczas przyjmując go – w myśl ówczesnych zasad norm gościnności – przyjmujemy samego posyłającego. I odwrotnie: odrzucając wysłanego, odrzucamy wysyłającego.  W konsekwencji przyjęcie uczniów Jezusa jest równoznaczne z przyjęciem samego Jezusa, który posyła swoich uczniów. Przyjęcie z kolei Jezusa jest równoznaczne z przyjęciem Boga Ojca.

Kubek świeżej wody – ten motyw przywołuje na myśl kontekst misyjny uczniów, którzy będą przyjmowani w miastach. Zwykle przybysze byli goszczeni nie tylko wodą, ale i pożywieniem. Tutaj kubek świeżej wody, bardzo ważny w suchej Palestynie, jest symbolem małego gestu, który – na zasadzie kontrastu – spotka się z ogromną nagrodą.